Ἡ ταπεινοφροσύνη

Κάποτε ἕνας ἄρχοντας ἀπό τή Γάζα, ἀκούγοντάς με νά λέω ὅτι ὅσο πιό πολύ πλησιάζει κανείς τόν Θεό τόσο περισσότερο ἁμαρτωλό βλέπει τόν ἑαυτό του, παραξενεύτηκε καί μέ ρώτησε: “Πῶς συμβαίνει αὐτό;”. “Ἄρχοντά μου”, τοῦ εἶπα, “γιά πές μου, πῶς θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου στήν πόλη σου;”. “Τόν θεωρῶ μεγάλο καί τρανό”, ἀποκρίθηκε. “Ἄν φύγεις ἀπό τή Γάζα καί πᾶς στήν Καισάρεια, πῶς θά θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου;”. “Θά τόν θεωρῶ πιό ἀσήμαντο ἀπό τούς ντόπιους ἄρχοντες”. “Ἄν πᾶς στήν Ἀντιόχεια;”. “Θά νιώθω σάν χωριάτης”. “Κι ἄν πᾶς στήν Κωνσταντινούπολη, κοντά στόν βασιλιά;”. “Ἐκεῖ θά νιώθω σάν ζητιάνος”. “Νά, ἔτσι νιώθουν καί οἱ ἅγιοι. Ὅσο πλησιάζουν τόν Θεό, τόσο πιό ἁμαρτωλό θεωροῦν τόν ἑαυτό τους”. (Μαθήματα ζωῆς ἀπό τόν ἀββά Δωρόθεο)